13-03-2024
Ik ga dood, of ik dat wel helder wil houden, want de illusie van kunnen blijven leven dat helpt me niets.
Maar als ik in illusie wil leven dat ik voort kan bestaan, dan heb ik ten minste iets.
Een kans op een toekomst, al is het maar klein.
Maar nee, beseffen dat ik doodga binnen korte tijd, dat maakt mijn tijd op aarde echt fijn.
Angst ontwikkelen voor elke keer dat ik naar buiten ga.
Omdat die keer kan maken dat ik mijn grenzen dusdanig niet respecteer, dat ik daadwerkelijk verga.
Elke dag gaan slapen in de wetenschap dat deze nacht eeuwig voort zal kunnen duren,
Zou dat maken dat mijn psyche minder heeft te verduren.
Maar gelukkig mag ik dan wel alle schuld van me af schuiven.
Van zelfhaat mag mijn mening naar zelfmedelijden verschuiven.
Klinkt als een feestje, voor altijd verdriet.
Of gewoon voortleven en doen alsof doodgaan niet tot mijn nabije toekomst behoort, klinkt beter, niet?
Leven als een struisvogel, kop in het zand.
Zodat mijn dagen nog enige kwaliteit van leven hebben, mijn hersenen niet in tranen verzand.
Doen wat ik kan doen, maar dan net veel te veel.
Zodat ik aan het eind van de dag het begrip van dood zullen gaan volledig met je deel.
Mijn lijf naar de tering, ik kan er niet meer omheen.
Alles doet pijn, er moet een shot morfine doorheen.
Pijnlijk en zwevend de avond door tot de thuiszorg voor mijn deur staat.
Omgekleed worden als grote baby waarna het lichtje in mijn hoofd dankbaar voor een aantal uren uitstaat.
Om de dag erna gewoon wakker te worden, weer een dag gewonnen.
Een nieuwe dag met exact hetzelfde beloop is weer begonnen.
Mezelf voor de gek houdende dat het allemaal wel meevalt, dat het in mijn hoofd zit, dat ik het allemaal verkeerd begrepen heb, gedurende het grootste deel van de dag.
Tot de pijn en ellende een einde maakt aan mijn ijzeren lach.
Elke dag opnieuw, en toch blijf ik het grootste deel van de dag positief.
Maar in de ogen van de psychiater heb ik daarmee mijn kleine meisje in mij niet lief.
Het meisje wat nooit heeft kunnen ontwikkelen tot een volwassen vrouw.
Het meisje dat wel in een eetstoornis kon duiken, vastgeroest, makende dat ik de eetstoornis voor altijd hou.
Dat het na 26 jaar gewoon te erg beschadigd is.
Ik me nu echt goed moet gaan realiseren dat ik het met mijn positieve ochtendgedachten echt volledig het oog voor de realiteit mis.
Het heeft geholpen, mijn struisvogel in mij heeft zijn hoofd uit het zand getrokken.
Mijn hersenen van de immense ernst van de echte situatie geschrokken.
Missie bereikt, misplaatste heroïsche gevoelens hebben plaatsgemaakt voor diepe rouw,
Omdat ik nu echt geen cel in mijn lijf meer vertrouw.
Me realiseer dat de dingen die ik nog wil meemaken, waarschijnlijk nooit zullen worden vervuld.
Niet alleen mijn lijf maar ook mijn psyche met intense pijn vervuld.
En nu ik het, naar de mening van artsen, werkelijke beeld duidelijk heb geschept in mijn hoofd,
Bewijs ik mijzelf opnieuw dat ik liever in een illusie leef, mijn verdriet en pijn verdoofd.
Dus wil je me alsjeblieft weer gewoon laten struisvogelen na verloop van tijd?
Mijn dood zal niet eerder of later komen, maar mijn laatste tijd op aarde kies ik bewust dat ik de betekenis van doodgaan en het tijdsbeeld daarvan volledig mijd.